۱-تهیه مواد اولیه و آب مورد نیاز: موادی که در تهیه نوشابه الکلی استفاده می‌شوند عبارتند از شکر، عصاره، گاز CO2 ، اسید سیتریک، اسید فسفریک.
مراحل ساخت نوشابه:
شربت خام از آب گرم و همچنین شکر تشکیل شده است. پس از انجام مخلوط سازی و تهیه شربت، شربت خام برای گرفتن ناخالصی‌های درشت وارد فیلتر فلزی شده و پس از عبور از صافی فلزی وارد صافی کاغذ می‌گردد، در نتیجه اجسام بسیار ریز در این قسمت جدا می‌شود. بعد از این مرحله شربت به مخازن تهیه شربت اصلی میرود، در این محل عصاره و اسید سیتریک برای تهیه نوشابه پرتقالی(کانادا) و اسید فسفریک برای تهیه کولا اضافه می‌شود و سپس بنزوات سدیم به شربت افزوده شده و به ظرف دستگاه مخلوط کننده شربت و گاز هدایت می‌شود.
اختلاط شربت، آب، گازCO2:
اختلاط این مواد با توجه به فرمول ساخت هر نوشابه در داخل دستگاهی به نام کربوکولر انجام می‌گیرد و سپس در نهایت محصول آماده که همان نوشابه است، آماده پر شدن در بطری‌ها گردیده که این عمل توسط دستگاه پرکن صورت می‌گیرد.
آب:
آب جز اصلی نوشابه‌های گازدار را تشکیل می‌دهد. آب مصرفی نوشابه‌های گازدار علاوه بر بهداشتی بودن آن از نظر شیمیایی باید کاملاً خالص باشد، در غیر این‌صورت این ناخالصی‌ها با اجزای تشکیل دهنده نوشابه واکنش ایجاد می‌کنند.
شیرین کننده‌ها:
شیرین کننده اصلی مورد مصرف در نوشابه‌ها ساکارز است. نوشابه تولید شده حاوی ۸ الی ۱۴درصد قند است. قند نه تنها خاصیت کالری زایی به نوشابه می‌بخشد، بلکه پیکره و قوام نیز در آن ایجاد می‌کند. در تولید نوشابه‌های رژیمی از ساخارین و آسپارتام به جای شکر استفاده می‌شود.
رنگ‌ها:
رنگ‌های عمده‌ای که در نوشابه ها مصرف می‌شود، بیشتر مصنوعی هستند. رنگ‌های مصنوعی به دلیل خاصیت رنگ زایی زیادتر و استحکام بیشتر نسبت به رنگ‌های طبیعی میوه‌ای ارجحیت دارد. حتی وقتی از عصاره رنگی میوه ها در نوشابه ها استفاده می‌شود، رنگ‌های مصنوعی به عنوان مکمل اضافه می‌گردند.
اسیدها:
اسیدها نقش مهمی در کیفیت حسی نوشابه‌های گوارا دارند. در فرمولاسیون نوشابه‌ها تعادل صحیح اسید و قند باید رعایت شود.
از اسیدها در نوشابه های گازدار به منظور اهداف زیر استفاده می‌گردد:
۱- تشدید طعم و مزه
۲- اصلاح شیرینی قند موجود در نوشابه ها
۳- خاصیت نگهدارندگی در محصول نهایی
۴- تنظیم PH اسیدی
مصرف تعدادی از اسیدها در نوشابه های گوارا مجاز است که اسید سیتریک و اسید فسفریک از متداول‌ترین آن هاست.
طعم دهنده ها:
این مواد به صورت طعم دهنده‌های مصنوعی، عصاره‌های طبیعی و کنسانتره‌های آب میوه وجود دارند. مواد طعم دهنده در مقابل حرارت‌های بیش از ۳۸ درجه سانتی‌گراد مقاوم نیستند، به این دلیل نوشابه‌ها هرگز استریلیزه یا پاستوریزه نمی‌شوند.
طعم‌های حاصل از میوه‌جات، متداول‌ترین طعم های مصرفی در نوشابه ها به جز کولاها هستند.
دی اکسید کربن:
کف و مزه‌ی خاص اینگونه از آشامیدنی‌ها نتیجه وجود گاز CO2 موجود در آن هاست. میزان CO2 مورد استفاده در آشامیدنی‌ها به طعم و نوع آن ها بستگی دارد. CO2 باعث تشدید طعم، افزایش زمان نگهداری نوشابه از طریق اسیدی کردن آن، سوزش زبان و کف کردن می‌شود.
بسته بندی نوشابه
در بسته بندی نوشابه از دو نوع بسته بندی استفاده می‌شود.
بسته بندی در ظروف پلاستیکی و بسته بندی در ظروف فلزی. البته بسته بندی در ظروف شیشه‌ای از سال‌های گذشته متداول بوده و حجم معادل cc 300 در داخل بسته پر می‌شود. در ارتباط با ظروف پلاستیکی از ظروف پلی اتیلن خاص که به آن PET می‌گویند، جهت نوشابه‌ها استفاده شده، البته دو مشکل عمده در ارتباط با این ظروف وجود دارد. مشکل اول، مشکل زیست محیطی است که این ظروف عدم قابلیت برگشت به طبیعت را دارند و مشکل دوم مهاجرت گازها از داخل نوشابه به بیرون و از بیرون ظرف به داخل ظرف است. ضمن این که در طی نگهداری نوشابه در ظروف پلی اتیلن، امکان تأثیر مواد داخل نوشابه شامل اسید و رنگ روی جدار ظرف پلی اتیلن و آزاد شدن منومرها از مواد بسته بندی به داخل نوشابه وجود دارد.
معمولاً ظروف فلزی از جنس آلومینیوم از بهترین ظروف است که قابلیت برگشت به طبیعت را نیز دارد. نکته قابل توجه در مورد نوشابه‌ها این است که درجه حرارت مناسب و عدم تابش نور و یا شرایط مناسب رطوبت همه از عواملی هستند که روی افزایش زمان ماندگاری و افزایش کیفیت نوشابه مؤثر هستند.